Nga Urim SALIHU
Një dorë e vogël fëmije lëvizte sa për të dhënë shenja se diku në tmerrin e kësaj tragjedie akoma ka të mbijetuar.Ishte dora e saj e vogël që jepte shenja se fati i saj nuk ka qenë që jeta t’i merr fund në këtë fatkeqësi natyrore ku shumë nuk ia dolën.Dhe kur Zoti e ka shkruar të jetosh, asnjë forcë tjetër nuk mund t’ia ndalë frymëmarrjet.Në atë “Titanik” ishte një vajzë dhe një nënë që me forcat e fundit bënin betejën midis jetës dhe vdekjes.Pastaj një sy shpëtimtari i pa.
Ishte Besim Veseli -heroi i kësaj tragjedie.Besimi me kurajon e një shpëtimtari , në vendin ku e kishte dërguar Zoti të bënte veprën më të madhe në jetën e tij, shkoi bëri gjënë më humane që mund të bëjë njeriu.U dha jetën e dytë atyre dy krijesave të nënshtruara përpara fatkeqësisë.Ai shpëtoi dy njerëz me forcat e fundit, që katër ditë ishin zhdukur diku në rrënoja .Katër ditë dhe po aq netë pa ngrënë asgjë, në mëshirën e cdo gjëje, të braktisur nga gjithcka qëndronin nën ujin e ftohtë krejtësisht të pambrojtur .Kushedi sa klithma të trishtuara kanë lëshuar , kushedi sa kanë thërritur me një zë që askush nuk ka parë dhe dëgjuar.Sikur bota dhe jeta ishin ndalur për t’a.Si të ishin në një shkretëtirë ku zëri perëndon,tretet,nuk e dëgjon askush.Por nëse Zoti kur ata për herë të parë panë dritën e jetës u caktoi të jetojnë shumë më tepër, është e kotë forca e këtij vërshimi për t’i marrë me vete përgjithmonë.Familja e tyre ndoshta ka pranuar më të keqen për t’a, ndoshta është dorrëzuar deri në një moment të asaj pritje plot ankth dhe dhimbje.Ndoshta kanë pranuar cdo gjë, të paktën t’i gjenin për tu dhënë lamtumirën.Ndoshta një shpresë shumë e vogël ka jetuar me t’a se ata frymonin diku.E mërkura e mrekullisë ndodhi.Aty u shfaq Besim Veseli heroi i kësaj tragjeidie të papërshkruar që shpëtoi dy shpirtëra.Sa do donim që të gjithë ata viktima të kishin nga një engjull mbrojtës.Sa do donim, por..
Ishte Besim Veseli -heroi i kësaj tragjedie.Besimi me kurajon e një shpëtimtari , në vendin ku e kishte dërguar Zoti të bënte veprën më të madhe në jetën e tij, shkoi bëri gjënë më humane që mund të bëjë njeriu.U dha jetën e dytë atyre dy krijesave të nënshtruara përpara fatkeqësisë.Ai shpëtoi dy njerëz me forcat e fundit, që katër ditë ishin zhdukur diku në rrënoja .Katër ditë dhe po aq netë pa ngrënë asgjë, në mëshirën e cdo gjëje, të braktisur nga gjithcka qëndronin nën ujin e ftohtë krejtësisht të pambrojtur .Kushedi sa klithma të trishtuara kanë lëshuar , kushedi sa kanë thërritur me një zë që askush nuk ka parë dhe dëgjuar.Sikur bota dhe jeta ishin ndalur për t’a.Si të ishin në një shkretëtirë ku zëri perëndon,tretet,nuk e dëgjon askush.Por nëse Zoti kur ata për herë të parë panë dritën e jetës u caktoi të jetojnë shumë më tepër, është e kotë forca e këtij vërshimi për t’i marrë me vete përgjithmonë.Familja e tyre ndoshta ka pranuar më të keqen për t’a, ndoshta është dorrëzuar deri në një moment të asaj pritje plot ankth dhe dhimbje.Ndoshta kanë pranuar cdo gjë, të paktën t’i gjenin për tu dhënë lamtumirën.Ndoshta një shpresë shumë e vogël ka jetuar me t’a se ata frymonin diku.E mërkura e mrekullisë ndodhi.Aty u shfaq Besim Veseli heroi i kësaj tragjeidie të papërshkruar që shpëtoi dy shpirtëra.Sa do donim që të gjithë ata viktima të kishin nga një engjull mbrojtës.Sa do donim, por..
Comments
Post a Comment